چگونه مستعدّ و پذیراى وحى توان شد،

پنبه در گوش فشردن: عملى است که براى دفع مزاحمت اصوات انجام مى‏دهند، مجازا، ناشنیدن سخن. نظیر: پنبه در گوش کردن، پنبه در گوش نهادن. در کلام مولانا کنایه از اشتغال ذهن به امور دنیوی است که نمی گذارد پیام حق را بشنود.

وحی: سخنی است که با گوش ظاهر شنیده نمی شود. بقول مولانا«گفتنى از حس نهان‏»

گوش جان، چشم جان: اشاره دارد به حدیث نبوی: رُوِىَ عَنِ النَّبىِّ (ص) اَنَّه قالَ لِلقَلبِ اَذُنانِ وَ عینانِ فَاِذا ارادَ اللَّهُ تعالى بِعبدٍ خَیراً فَتَحَ عَینیهِ اَلّلتَینِ فِى قَلبِهِ. (روایت کرده‏اند که پیمبر (ص) گفت دل نیز دو گوش و دو چشم دارد و چون خدا خیر کسى را بخواهد چشمهاى دلش را باز مى‏کند).[1]

( 1459) اگر هوش باطنى خود را نمى‏خواهى مردد باشد بگوش جان کمتر پنبه بگذار.() پنبه وسواس را از گوش خود بیرون کن تا ندایى آسمانى بگوشت برسد.( 1460) تا معماهاى او را فهمیده و رموز او را درک کنى‏. ( 1461) بلى پنبه وسواس از گوش بیرون کن تا گوش تو محل وحى گردد وحى چیست؟ وحى همان است که از حس نهانى گفته شود.( 1462) گوش جان و چشم جان غیر از این حس است که تو دارى گوش عقل و گوش حس آن گوش و چشمى نیست که مقصود ما است.

محتوای این ابیات این است که اگر نمی خواهی هوش جان در تردد بماند باید توجه خود را از آنچه در راه حق نیست، باز داری تا گوش جان برای شنیدن الهام پروردگار باز شود .چرا که جان، چشم وگوشی دارد جز این چشم وگوش ظاهر. عقل وگمان ما به گوش ظاهر وابسته است که توانایی ادراک حقایق را ندارد ومفلس است.